© 2008 Ruud van Aalst
Over het algemeen word ik ingehuurd vanwege mijn expertise. Ik loop al vele jaren mee in de wereld van de volkshuisvesting en in die van de automatisering. Daar sta ik bekend als deskundig op dat gebied en ik word vaak gebeld door mensen die ik niet ken, maar die van iemand anders hebben gehoord dat ze mij moeten bellen. Soms beschouw ik deze vermeende expertise zelfs een beetje als een stigma. Immers, naast mijn vakinhoudelijke kennis besteed ik ook veel aandacht aan veranderen en leren. Mijn kracht ligt juist in de combinatie van enerzijds vakkundigheid op het technisch-inhoudelijke vlak en anderzijds vaardigheid op het sociaal-emotioneel gebied. Tegelijk is dat stigma prettig; het voorziet mij van voldoende opdrachten.
Ik ben iemand van structuur. Als het enigszins kan zal ik, in ieder geval voor mijzelf, van tevoren nadenken over een aanpak. Vanuit dit denken veronderstel ik dat anderen ook behoefte hebben aan structuur, maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Door in ieder geval een aanpak “achter de hand” te hebben ben ik zelf beter voorbereid en in staat óf het proces te leiden volgens een bepaalde richtlijn, óf het proces te laten gaan zoals het gaat.
Enerzijds ben ik gericht op het halen van doelen. Ik probeer zo concreet mogelijk plannen te (laten) maken en ze ook te communiceren. Ik ben de mening toegedaan dat de meeste mensen behoefte hebben aan duidelijkheid, aan zekerheid. Toch ben ik in staat –en ik vind het ook belangrijk- een pas op de plaats te maken als daar behoefte aan bestaat, of een andere weg te volgen als dat nodig is.
Als zeekano tochtleider pas ik de snelheid van de groep altijd aan, aan de langzaamste. Ik probeer altijd iedereen erbij te houden. In principe willen we allemaal op onze bestemming aankomen….
Om die reden faseer ik projecten, maken we tussenpauzen om de klokken weer gelijk te zetten en te zien waar eventueel extra energie in gestoken moet worden. Soms kan de zwakste kanoër niet meer meekomen. Dan is het goed als er uitstapplaatsen zijn, zowel voor degene zelf als voor de groep.
Als het om projectmatig werken gaat, gaat het natuurlijk om formuleren, faseren, beslissen, beheersen. Maar volgens Ofman is projectmatig werken meer: het is een collectief creatieproces: samen creëren, zingeving, enthousiasme, energie, vitaliteit, plezier. Het gaat ook om het beheren van relaties. Daarom spreken én Ofman én Wierdsma mij aan: én creëren van duidelijkheid, én op zoek naar het goede in de ander om op basis daarvan samen iets te bereiken.